شب طوفان و تگرگه چتری از لاله بیارین

روی سینه های زخمی مرحم عشقو بذارین

خطی از دروغ و نیرنگ

روی آینه نشسته

نشکستیم نه شکستیم!

دل لاله ها شکسته

حرف سینه سرخا این بود به قفس نمیشه خو کرد

وسعت آسمونارو لب طاقچه جستجو کرد

باید عاشقانه پر زد همدم ستاره ها شد

دل نباید به زمین داد باید از قفس رها شد


شب طوفان و تگرگه چتری از لاله بیارین

روی سینه های زخمی مرحم عشقو بذارین


نمیشه بی پر و بال بود کنج پستو موندوپوسید

بهترین ترانه هارو توی خلوت خوندو بوسید

نذار ین یه ابر تیره پشت پنجره بمونه

نذار ین این همه آواز توی حنجره بمونه


چی می خوان چشمای خسته

یه دریچه نور تازه

چی می خوان پاهای بسته

دستایی که پل بسازه

پلی از حرفای آبی

بهتر از هزارتا دریا

یه پلی که خسته هارو ببره تا شهر فردا

تا همون شهر قشنگی که پر از باغ و بهاره

قصه ی شیرین عشقو یا آدما بیاره


شب طوفان و تگرگه چتری از لاله بیارین

روی سینه های زخمی مرحم عشقو بذارین